Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
- posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych
(ośrodek interesów życiowych) lub - przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Nie można uznać, że centrum interesów życiowych podatnika zatrudnionego poza krajem jest Polska z tego wyłącznie powodu, że posiada on w Polsce konta bankowe, jest właścicielem mieszkania położonego w Polsce i dokonuje wpłat składek na ZUS (III SA/Wa 1466/15). Tym samym polskie organy podatkowe nie mogą tylko na podstawie takich przesłanek przyjąć, że ten podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce i w Polsce podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.