Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.
Brak obowiązku korekty kosztów dawałby możliwość podatnikom zaliczenia do kosztów działalności gospodarczej zakupu wszelkich składników majątku, które przed upływem roku byłyby wycofywane na cele osobiste. Zdaje się być oczywistym, że takie koszty nie mogą wówczas obciążać kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.
Poniesienie wydatku, który nie został wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź może mieć, wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.
Warunkiem koniecznym dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, co wynika z przytoczonej definicji, jest jego poniesienie i to nie tylko w sensie ewidencyjnym oraz związek z prowadzoną działalnością i cel jego poniesienia, tj. osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W zakresie wydatków związanych z używaniem dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku niezaliczonych do środków trwałych z uwagi na przewidywalny okres ich użytkowania krótszy niż 1 rok, zastosowanie znajdzie przepis art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych .
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczają możliwość zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składnika majątku o wartości przekraczającej 3500 zł, o ile przewidywany przez podatnika okres jego używania nie przekroczy 12 miesięcy.
Jeżeli jednak okaże się, że okres używania takiego składnika majątku przekroczy okres 12 miesięcy, wystąpi wówczas obowiązek zaliczenia do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jeżeli podatnik, który wydatek na zakup rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo, zaliczy ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż 12 miesięcy – od razu w koszty, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności na cele osobiste – będzie zobowiązany skorygować koszty o cała kwotę.