Transakcja dotycząca zakupu licencji, która umożliwia prowadzenie strony internetowej w państwie o niższa stawce VAT nie jest nadużyciem jednakże, stanowi praktykę będącą nadużyciem, jeżeli ma na celu ukrycie faktu, że strona internetowa jest w rzeczywistości prowadzona w państwie o wyższej stawce VAT. Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie C-419/14 WebMindLicenses kft przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Kiemelt Adó- és Vám Főigazgatóság.
WebMindLicenses (WML) to spółka węgierska, która w 2009 r. zawarła umowę licencyjną, na mocy której udostępniła portugalskiej spółce Lalib know-how, umożliwiające prowadzenie erotycznej strony internetowej. W następstwie kontroli podatkowej węgierski organ podatkowy uznał, że umowa licencyjna zawarta między spółkami nie odzwierciedlała rzeczywistej transakcji gospodarczej, ale faktycznie miała na celu wykorzystane różnicy w obowiązujących stwkach VAT na Węgrzech i w Portugalii celem zapłaty niższego podatku.
Kontrolowana spółka wniosła skargę na decyzję organu podatkowego a sąd twystąpił do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem, jakie okoliczności należy uwzględnić przy dokonywaniu oceny, czy konstrukcja umowna wykorzystana w celu przeniesienia z Węgier do Portugalii know-how umożliwiającego prowadzenie strony internetowej stanowi praktykę będącą nadużyciem.
W wyroku z dnia 17 grudnia 2015 r. Trybunał wyjaśnił, że w celu stwierdzenia, że umowa licencyjna stanowi praktykę będącą nadużyciem, której celem jest skorzystanie z niższej stawki VAT, sąd musi ustalić, że umowa ta stanowi całkowicie sztuczną konstrukcję, ukrywającą fakt, że świadczenie odnośnych usług było dokonywane w rzeczywistości na Węgrzech. W celu ustalenia, jakie było rzeczywiste miejsce świadczenia tychże usług należy wziąć pod uwagę obiektywne okoliczności, takie jak fizyczne istnienie spółki, obejmujące posiadanie przez nią lokalu, personelu oraz wyposażenia.
TSUE orzekł, że sam fakt, że umowa licencyjna została zawarta ze spółką mającą siedzibę w państwie członkowskim, które stosuje niższą stawkę VAT niż stawka obowiązująca w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę spółka udzielająca licencji nie może, w braku innych okoliczności, być uznany za praktykę stanowiącą nadużycie.